Marttje, Maaike Grytsje, Sjouke Lute en Laurens Hendrik moeten nog even naar de boot komen. Dat gaat als volgt. De avond tevoren krijgen ze een warme maaltijd van René bestaande uit kip met pesto uit de oven Margreet en worden dan door René met onze eigen auto naar Schiphol gereden. Daar gaan we in een hotel, en rijdt René weer terug.
De wekker voor hen ging om 4 uur. Na een nachtje in een hotel nabij Schiphol, en een korte taxi rit, bleek dat het rustig was bij de incheck balie. Ook bij de douane was het rustig.
Sjouke Lute was vergeten kauwgum mee te nemen, hij heeft altijd last van zijn oren als het vliegtuig daalt, Helaas is op geheel Schiphol geen kauwgum te krijgen, in een poging om van die vreselijke plakzooi op de vloeren en onder stoelen af te komen. Gelukkig bleek dat het meeviel met de oren.
Na landing op Aktio Airport, en een korte taxirit, is het gezin herenigd. Een nieuwe Friese vlag wordt gehesen in het want, en de crew list wordt gesigneerd. We zijn er.
Na even inrichten en douchen varen we naar Preveza.
Vanaf Aktio Marina naar Preveza is nog geen kilometer varen. Beiden liggen op een landtong en zijn gescheiden door het water tussen de Ionische Zee en de binnenzee Amvrakikos Kolpos. Dat is een grote natuurlijke haven en is ooit bezet geweest door de Venetiaanse Republiek die er forten bouwden, waardoor de Venetiaanse handelsvloten hier beschut konden ankeren.
We varen naar het stadje Preveza om proviand in te slaan. Verse groenten, fruit, brood, veel vruchtensap. Het is al vrij druk langs de kade, maar we vinden nog een plek. Hier moeten we in ‘Med-mooring stijl’ aanleggen, dat wil zeggen een anker uitbrengen op drie bootslengten van de kade en dan haaks naar de kade varen, met het hek naar de kade toe.
Dit hadden we al vaak gedaan, maar de eerste keer moet je er weer even inkomen. Gelukkig staat er iemand op de kant die ons helpt. Ik herken de beste man, het is Luciano uit Italië die elk jaar de hele zomer op zijn jacht in Griekenland verblijft. Vaak ligt hij in Preveza omdat daar alles te krijgen is, soms gaat hij naar de Ionische eilanden.
Even later liggen we mooi langs de kade, leggen nog een spring, en brengen de loopplank uit naar de kade. Het is nu twee uur in de middag en de zon brandt onbarmhartig. We leggen de landstroom kabel uit, maar om stroom te krijgen hebben we een munt nodig van de haven mevrouw, die Vera heet. Zij is pas om 19:00 weer op haar post en heeft nu siësta.
In het gebouw van de havendienst staat wel een raam open maar dat is hier de corona sneltest. Wie getest moet of wil worden steekt het neusgat richting raam en krijgt dan een wattenstaafje in de neus. Er staan doorlopend mensen bij, dus wordt er heel wat getest.
Belangrijker voor ons is om ons te melden bij het bevoegd gezag, wat de Hellenistische Haven Politie is. Vorig jaar was dat een enorm drama, vanwege de Corona lockdown moesten we dik veertien dagen wachten op de ene stempel die ons een legale status in Griekenland gaf. De regels waren toen ultra streng.
Dus gaat de schipper naar de politie met op zak: 5 paspoorten, 5 Passenger Locator Forms, 5 vlieg ticket boarding passes, 5 PCR test verklaringen, boot verzekeringspapieren, bewijs van betaling van de Griekse scheepsbelasting (ETPAI), bewijs van eigendom van de boot, betalingsbewijs, BTW verklaring, en een recept voor een lekker toetje. Dit alles moet hopelijk genoeg zijn om dat ene stempeltje te krijgen.
De eerste horde is om het kantoor van de politie te vinden. Via internet begrijp ik dat dit kantoor een paar honderd meter verderop is, vlak bij de grote haven, in een zijstraatje. Ik loop erheen, loop er eerst voorbij, kan het niet vinden, loop weer terug naar de kade en vraag het dan maar binnenin een koffiebar.
Ja het is hier vlakbij. In die zijstraat, 50 meter verderop. Nee, dat niet. Je loopt eerst hier over het terras, tussen de parasols door. Dan ga je een stenen trap op, 90 graden links, onder de bougainville door en dan is het de eerste deur links. Het zou niet misstaan als de routebeschrijving naar een pittoreske galerie, maar het is de hoofdroute naar de hermandad!
Afijn ik ben er, en het zweet gutst over mijn rug, vanwege de hete zon natuurlijk. Binnen sta ik oog in oog met de dienstdoende Hellenic Officer, de van staatswege aangestelde persoon die nauw moet toezien op alles wat orde en rust in dit land zou kunnen verstoren.
Ik besluit het heel vriendelijk aan te pakken, en leg uit hoe wij hier zo verzeild zijn geraakt. Daarbij leg ik er de nadruk op dat we per vliegtuig naar Griekenland zijn gekomen. De agent doet zeer laconiek, vraagt even naar de crewlist (en lijst met onze namen, en het precieze moment dat ieder aan boord gekomen is) en inspecteert de handtekening van Laurens Hendrik met een glimlach. Dan bekijkt hij de boot verzekering en de ETPAI belasting en is het akkoord. Met een brede glimlach vraag ik of hij dan nu een stempel op de crewlist wil zetten, dat vermaledijde stempeltje waarvoor we vorig jaar hemel en aarde hebben moeten bewegen en van Zakynthos, naar Ithaca, naar Aktio naar Levkas, naar Oxia en naar Zakynthos hebben moeten varen en daarbij steeds van het kastje naar de muur zijn gestuurd, tot uiteindelijk een list met bluf ons die stempel heeft opgeleverd.
En nu is alles de eerste keer in orde maar krijgen wij geen stempel!?! Wat is dit?
Tja, zegt de agent, de regels zijn veranderd. Omdat we via het vliegtuig komen, zijn we niet buiten het Schengen gebied geweest, en dus de buitengrens niet over geweest. Met een boot is dat niet het geval, wie weet waar je dan vandaan komt.
Zonder stempel, maar toch zeer opgelucht loop ik weer over de van hitte zinderende kade. Een paar dagen geleden lag het superjacht van de zoon van de Emir van Qatar hier vlakbij. Bij de Bleu Magenta kom ik Luciano weer tegen. Hij vertelt dat in Italië men zeer blij is in de finale van het Europees Kampioenschap mannenvoetbal te staan. Ze moeten in Londen tegen Engeland. Dus de speculaties en spanning lopen hoog op. Is het thuisvoordeel doorslaggevend, of is de technische vaardigheid van de Italianen belangrijker? We houden het erop dat als de Engelsen in de eerste helft voor komen, ze kampioen worden, en anders de Italianen, desnoods door strafschoppen. Het is te hopen dat de Italianen snel voorkomen, dan moeten de Engelsen volle bak aanvallen en kunnen Italiaanse counters bloed gevaarlijk zijn. Luciano vreest wel voor hartkloppingen en erger bij fanatieke Italiaanse fans.
Ondertussen blijft Nederland het land waar de dames beter voetballen dan de heren.
Om 19:00 komt de Vera van de haven en kan ik bij haar het liggeld voldoen en een muntje voor de elektriciteit kopen. Dat werkt prima. Ze is een gezellige dame en heeft het over genomen van de Amerikaanse Nicole uit New York die hier vorig jaar nog de scepter zwaaide.
Marttje en Laurens Hendrik hebben inmiddels boodschappen gedaan.
Nu alle formaliteiten zijn afgewerkt kunnen we gaan passagieren. We hebben honger en gaan op een terras zitten in een van de vele kleine straatjes. Het is gezellig, maar niet te druk. Het terras naast ons, van een visrestaurant is nog helemaal leeg. De uitbater staat wat zenuwachtig te kijken, het is toch zijn broodwinning. Gelukkig komt er een grote groep volwassenen met een stuk of zes kinderen en hebben ze een flinke klant te pakken.
We eten heerlijk van allerlei Griekse gerechten, dat smaakt voortreffelijk. Binnen in het restaurant hangt een foto van de kade van Preveza genomen in 1930. Destijds waren er nog geen toeristen, maar wel zeilende vissers die met houten schepen met een latijnzeil voeren. Ze lijken wel een beetje op de schepen die we in Toulon (Frankrijk) zagen.
De eigenaar van het restaurant vertelt dat de kade later veel breder gemaakt is. Inderdaad staan de gebouwen die er nu nog steeds staan wel dertig meter verder van het water. Nu begrijp ik hoe het komt dat aan de kademuur er wel 8 meter water staat.
We lopen weer naar de boot en gaan douchen. Er is hier een plek waar je “the shower experience” kunt beleven. Daarvoor is een een grote douchecel met zeer luxe sanitair, een enorme hemeldouche en compleet met bijgeleverde shampoo, zeep en handdoeken. Voor 3 euro waan je je hier in hemelse koelte, temidden van het zinderende Preveza.
Dan zijn we schoon en fris om 22:00, de kunst is om dat te blijven.
Inmiddels is het heel druk op de kade, zitten veel terrassen vol en klinkt er een kakofonie van luide muziek, elk terras heeft een eigen deun en dan ook nog vermengd met kermis geluid. Om met deze warmte en herrie in slaap te vallen is best pittig, maar gelukkig zijn de meesten zo moe van het zeer vroege opstaan dat ze toch in slaap vallen.
Na een tijd wordt het Edwin aan boord te klam en gaat op het achterdek zitten. Rond middernacht komt Laurens Hendrik er ook uit, wakker vanwege de klamme warmte en het lawaai. We besluiten een potje Qwixx te spelen, een spel met dobbelstenen. Dat wint Laurens Hendrik. Dan praten we nog wat en gaat hij weer slapen.
De volgende ochtend, zaterdag 10 juli 2021, gaat de wekker om zeven uur en is het in verhouding erg koel. We starten rustig op, ontbijten op het achterdek en maken het schip klaar voor vertrek. Marttje gaat nog snel even naar de bakker.
Dan willen we los van de kade maar ligt zeiljacht Allegro dwars voor onze boeg. Dit schip zoekt naar een plek aan de kade en als wij weg zijn zouden zij op ons plekje kunnen liggen. Kennelijk denkt die schipper dat iemand anders hem direct voor wil zijn en blijft daarom angstvallig dicht bij onze boeg. Daar hebben wij last van, omdat we ons anker nog moeten inhalen en daarbij vrij moeten kunnen manoeuvreren. Ik moet de schipper twee keer aanroepen om ruimte te vragen en kunnen dan echt los.
Als we twee bootslengten gevaren hebben blijkt dat ons anker een ankerketting opgepikt heeft, kennelijk van het schip dat na ons aangelegd heeft. Daar staat de schipper op het voordek en kijkt uit naar onze verrichtingen.
We blijven rustig en koelbloedig. Sjouke Lute krijgt ons anker met aanhangende ankerketting net boven de waterlijn. Dan slaan we een landvast door de ankerketting die in os anker haakt, en met pikhaak halen we de landvast weer aan boord. Nu kunnen we de ankerketting van het andere schip net boven water houden en ons eigen anker iets laten zakken zodat we vrij komen van de ketting. Dan varen we een halve meter achteruit en hijsen snel ons anker weer zodat het boven de ketting hangt. Dan laten we een uiteinde van de landvast los en de vreemde ankerketting valt weer naar de bodem. We zijn weer vrij.
Zeer goed opgelost en allemaal kalm gebleven. In ieder geval zijn we nu allemaal goed wakker na deze korte nacht.
Dan varen we een paar honderd meter en doet de schipper een 360 graden motor manoeuvre. Het doel is een rondje te draaien, terwijl het zwaartepunt van het schip ongeveer op de plek blijft. Dit doe je om in een nauwe haven te kunnen manoeuvreren. De methode slaagt prima en je hebt er geen boegschroef voor nodig.
Dan is het dek zeilklaar en varen we het zeegat uit, langs de vaargeul van het Preveza kanaal. Als we naar de snelheidsmeter kijken zien we dat ons log het weer doet. In Aktio Marina bleek dat het schoepenrad van het log vast zat. De schipper kon dan simpelweg met de hand schoon maken toen de Bleu Magenta nog op het land stond, en nu blijkt dat die actie resultaat gehad heeft, het log werkt.
Als we langs we eerste rode boei varen zien we dan we een fikse stroming mee hebben. Bij een motorsnelheid van 2000 rpm doen we nu 8.1 knopen snelheid over de grond, we hebben ongeveer 2 a 3 knopen stroming mee.
Dan maakt Marttje de koffie klaar en hebben we gebak erbij om te vieren dat we weer op zee zijn. Er is nauwelijks wind, een lichte koelte uit het oosten, en we zetten koers naar het Noordwesten, richting Nissos Paxos, een eiland even ten zuiden van Corfu. Dat is ongeveer 35 mijl varen, een mooi stukje voor een eerste dag om er weer in te komen.
Na twee uur varen komt er meer wind, de wind draait naar noordwest en is ongeveer twee, soms drie Beaufort. We zetten de zeilen, doen de motor uit en halen ongeveer 4.5 knopen, dat is ongeveer tempo snelwandelen / sukkeldraf.
De wind waait nu heerlijk koel onder het bimini zonnescherm door de cockpit in. Zoals meestal, heeft Maaike Grytsje het snelste door wat het lekkerste plekje is om te zitten, dus zij positioneert zich op het koelste plekje.
Twee uur laten zeilen we vlak langs een grote schildpad die kennelijk het buikje vol heeft en rustig aan het wateroppervlak dobbert en wat loom met een poot door het water gaat. Nisos Paxos ligt recht in de wind, dus we moeten er heen laveren.
Rond 14:30 zwakt de wind af en valt de bootsnelheid terug tot 2 knopen. We halen de genua in, en dan het grootzeil en gaan get laatste uur op de motor verder.
De grote beurt die de Volvo Penta gehad heeft, en de nieuwe start accu bewijzen zich nu. De motor loopt stil en soepel, en de motor start elke keer direct bij de eerste start poging.
Laurens Hendrik leest vandaag twee boeken van de bende van de Korenwolf, van schrijver Jacques Vriens, en beleeft veel lol door een tijd op het voordek te zitten.
We passeren Nissos Antipaxoi, hier is de noordkaap.
We vinden een prachtige ankerplek vlak bij een mini eiland van witte rotsen en groene vegetatie. Dan gaan we zwemmen. Daar hoort en ziet u later meer over.
Reactie plaatsen
Reacties