Het is vandaag de 365e dag van onze zeiltocht - naar normale maatstaven zijn we dus precies een jaar onderweg. Maar omdat 2020 een schrikkeljaar is, kunnen we pas morgen de eerste verjaardag van onze tocht vieren. We besluiten er een feest van twee dagen van te maken.
Het begin van het feest is een rondje om de rots van Monemvasia, zie de beeldblog die al op de website staat. Monemvasia is te vergelijken met Le Mont St-Michel in Frankrijk - een rots met daarop een vesting, een stad en diverse kerken. In de geschiedenis van de Peloponnesos heeft de vesting van Monemvasia vaak een belangrijke rol gespeeld - het is vaak belegerd - maar zelden veroverd.
Het is een prachtig schouwspel om erlangs te varen. Ook zien we een stuk of 5 dolfijnen zwemmen - ze zijn nog geen 500 meter van Monemvasia af.
Omdat we gisteravond laat bij Monemvasia aankwamen en geen stroom van de kade hadden is nu de accu bijna leeg - we besluiten daarom langzaam 10 mijl te varen naar Gerakas - dan kan de accu weer flink opladen door de generator die aan de dieselmotor is gekoppeld. Bovendien is het windstil en kunnen we de mooie rotsen langs de kust goed bekijken.
Na een heerlijke luie tocht met koffie en wat lekkers komen we bij de invaart van Gerakas. Net als Porto Kayio, waar we een paar dagen geleden waren, is dit een inham tussen de rotsen waar je zeer goed beschut ligt tegen bijna elke windrichting. Het is hier wel veel nauwer - er is niet echt een baai - meer een haakse bocht met dan een trechter die langzaam steeds nauwer wordt.
Hoog op de rotsen aan stuurboord zien we de resten van een oude nederzetting - stukken muur kun je nog zien.
In het smalle deel van de trechter is op de oostelijke oever een dorpje, Gerakas, met een aantal woningen, taverna’s en wat appartementen bestemd voor verhuur in het zomerseizoen. Vergeleken met Porto Kayio oogt het meer als een dorp en minder als een honderd-procent-op-toeristen-gerichte-plaats. Sfeervol is het er zeker.
Het eerste wat we van het dorp tegenkomen is een zwemplek waar je met trappen uit het prachtig heldere water kunt klimmen, en vanaf een kade in het diepe water kunt springen. Er is ook een douche bij. Een stuk of twintig Griekse kinderen maken hier veel plezier samen.
De kade waar ze vanaf springen maakt dan een haakse bocht en hier kun je aanmeren over een lengte van ongeveer 40 meter. Iets verderop ligt een groot Frans jacht voor anker in het midden van de trechter. We doen een poging om in MED-mooring stijl aan te leggen, laten het anker zakken, gaan achteruit naar de kade. Met hulp van een Griekse hengelaar komen we aan de bolders, maar dan merken we dat ons anker niet goed houdt - de bodem heeft veel rotsen. De hengelaar gebaart ons dat we ook gewoon langszij de kade mogen gaan omdat het toch erg rustig is. Om die manoeuvre te laten slagen gaat Maaike Grytsje eerst aan land - de hengelaar begrijpt niet hoe wij de landvasten willen hebben en doet steeds iets contra-productiefs. Niet uit kwade bedoeling, maar uit onbegrip; aanmeren is tenslotte iets totaal anders dan hengelen.
Een paar minuten later liggen we heerlijk in een baai zonder golfslag aan een prachtige kade. Er is zelfs water en stroom. Tenminste; de aansluitingen zitten er. Je moet met iemand bellen om het te laten functioneren. Deze man komt echter pas na 18:30, na afloop van zijn normale werk, en zorgt ervoor dat we 20 kWh stroom kunnen gebruiken. Dat zou genoeg moeten zijn voor twee nachten, en een dag de wasmachine gebruiken.
Inmiddels is er ook een charter-jacht gekomen met aan boord vier Polen - een echtpaar met een volwassen zoon plus vriendin. Ze charteren al een paar jaar, vaak in Griekenland en hebben het hier erg naar hun zin. We helpen ze met aanmeren aan de kade - het lukt hun wel goed houvast met het anker te krijgen. Ze zijn praatgraag en erg aardig en we kletsen flink wat af op de kade.
Aan het eind van de middag komt er nog een zeer grote catamaran - die past er ook nog langs de kade. Aan boord zijn Zweedse gasten (een gezin met vier kinderen) plus een crew van twee personen. De skipper, Clement, is een Grieks/Franse man afkomstig van Kreta die het schipperswerk op freelance basis doet. Later op de avond heeft hij vrij van zijn crew-werk en komt hij bedanken voor de hulp met het aanmeren. Hij is een erg aardige man die veel weet van varen in Griekenland. Als we hem vertellen van onze zeilreis vanuit Nederland naar hier wordt hij pas echt enthousiast - wat een prachtige tocht, zegt hij. Dat zijn we uiteraard met hem eens.
Hij vertelt dat hij zomer en winter zeiler is. In de zomer vaart hij met gasten rond in Griekenland, zoals hij dat vandaag ook doet. In de winter vaart hij nieuwe schepen vanuit La Rochelle (een stad in de buurt van Bordeaux, aan de Atlantische kust van Frankrijk) naar Griekenland. Deze schepen moeten dus ongeveer 2500 mijl varen voor ze op hun bestemming zijn. Dat klinkt als erg leuke baan - maar het is zeer secuur werk - de schepen moeten er nog helemaal nieuw uitzien als ze op de bestemming zijn aangekomen. Bovendien zijn ze nog vaak vrij kaal uitgerust - soms is er nog geen buiskap, zodat elke golf van koud januari water bij de Golf van Biskaje in je gezicht komt. Dat zijn zeiltochten voor bikkels.
Nog later komt er een grote Dufour met aan boord vier Duitsers - zij kunnen nog aan de kopse kant van de kade - en ook hen helpen we met de lijnen. Zo hebben alle passanten een goede plek gevonden en is iedereen helemaal tevreden.
De rest van de dag vullen we met zwemmen in het prachtig turkoois gekleurde water, douchen, spelevaren met de surfplanken, lezen en luieren.
Sjouke Lute en Laurens Hendrik gaan de oude nederzetting boven op de rotsen bekijken - het blijkt een gemakkelijke klim - in een kwartier ben je er.
We dineren op het achterdek met een prachtig uitzicht.
De volgende ochtend - 17 juli 2020 - wordt Edwin vroeg wakker en heeft zin om de zonsopgang vanaf de bovenkant van de rotsen te bekijken. Hij loopt dezelfde route die Sjouke Lute en Laurens Hendrik gisteren liepen en krijgt uitzicht over zee als de zon net boven de horizon geklommen is.
Bovenop de rotsen hangt een serene sfeer - er is geen enkel verstorend geluid - geen auto, geen machine, geen motor. Alleen het ruisen van golven op zee - en een lichte ochtendkoelte die de bladeren laat ritselen.
Onder deze omstandigheden komt een mens als vanzelf tot rust. Ik geniet van de stilte en het uitzicht.
Tijd om te mijmeren. We zijn nu precies een jaar onderweg. Het heeft ons veel gebracht. Het is een fantastische reis geworden. De opwinding, voorpret en vlagen van onrust op de vooravond van vertrek uit Heeg hebben plaats gemaakt voor voldoening, genieten en kalme tevredenheid.
Toch is dit niet het moment van terugkijken, maar het moment om te genieten van het hier-en-nu.
De rotsen van Gerakas, op een mooie ochtend net na zonsopkomst. Twee dagen geleden wist ik niet eens dat deze plek bestond - nu geniet ik met volle teugen van het uitzicht, de zon, de zeelucht, de serene sfeer en de kalmte van de vroege ochtend.
Na een half uurtje genieten beweegt er iets. Ik zie het topje van een hoge mast net boven de rotsen - het Franse jacht dat voor anker lag is vroeg uitgevaren en gaat zo te zien in de richting van Monemvasia.
Op zee is een visser bezig, vlak bij de rotsen. Heel veraf zijn vagelijk de contouren van twee eilanden te zien.
Dan is het tijd om weer naar het schip te gaan - Marttje is inmiddels wakker en eet een beschuitje.
Ze heeft ook zin om de wandeling te maken en dus gaan we nog een keer - nu een uur na zonsopgang. Er staat inmiddels wat meer wind - het lijkt nu koeler geworden.
Dan vaart om negen uur ook de grote catamaran uit - onderweg naar het eiland Spetsai. Vanaf boven maak ik foto’s van de catamaran. Ik fluit naar de schipper maar hij ziet ons niet. Later stuur ik hem per telefoon de foto’s en krijg dan een appje terug van de schipper van de catamaran “Oh, was jij het die floot - ik dacht dat die visser mijn aandacht trok”.
Langzaam begint het dorp te ontwaken - er klinken nu door mensen veroorzaakte geluiden. Een ratelende machine - op een plaats waar ze aan het bouwen zijn. Een auto. Iemand roept iets. Langzaam verandert de plek van een serene kalmte naar een dorp met bijbehorende geluiden.
Als we weer bij de boot zijn hebben de kinderen het ontbijt ook op, en is de eerste rit van de wasmachine klaar om opgehangen te worden.
Dan zetten we koffie en hebben een feestelijk moment. Voor iedereen is er een stripalbum - over verhalen uit de Griekse mythologie: Het paard van Troje, de Odyssee, Jason en de Argonauten en het Gulden Vlies, de held Achilles, en Alexander de Grote.
Het zijn stuk voor stuk boeiende verhalen - die deels op historische waarheid berusten, en deels door de vele doorvertellingen mythische proporties hebben gekregen.
Iedereen mag een album uitzoeken - en krijgt er een die hem of haar boeit.
Sjouke Lute kiest voor de Odyssee - want die hebben we zelf ook beleefd tussen Corsica en Zakínthos. Maaike Grytsje hakt een knoop door en kiest daarmee voor Alexander de Grote - want die kent ze van geschiedenisles. Laurens Hendrik gaat voor een Held - en kiest Achilles. Marttje kiest voor het Paard van Troje - een bekende term, maar wat was nu ook alweer het bijbehorende verhaal.
Voor de schipper blijft dan het verhaal over van Jason en de Argonauten - een boeiend verhaal over de zoon van een koning die schier onmogelijke taken moet volbrengen om weer aanspraak op de troon te kunnen maken. Het schijnt dat dit het oudste verhaal ter wereld is waar een schip in voorkomt. Het schip heet de Argo - de opvarenden heten daarom Argonauten. Ik vermoed dat de term Astronauten voor Amerikaanse Ruimtevaarders hiervan is afgeleid.
Na deze festiviteiten is er een groepje Griekse kinderen dat wil spelen met een volleybal; er is ook een moeder bij die het spel in goede banen leidt. Snel gaan Sjouke Lute en Laurens Hendrik meedoen. In een kring proberen ze een volleybal zo vaak mogelijk over te spelen.
Dan gebeurt waar je op kunt wachten - de bal stuitert in het water. Laurens Hendrik springt direct - tot grote hilariteit van iedereen op de kade - in het water en gooit de bal terug. Hijzelf beleeft daar nog de meeste lol aan, want dan kan hij ook direct afkoelen. Even later springt Sjouke Lute.
Maar dan willen andere kinderen ook wel een keer springen - als de bal een vierde keer in het water valt. Deze keer lijkt het een wedstrijd - drie jongens springen vrijwel gelijktijdig in het water om de bal te pakken. Dat laten de anderen niet op zich zitten - iedereen springt in het water - ook de moeder.
Dan gaan ze waterpolo spelen - met dezelfde bal, maar nu in het water. Als ik daarvan foto’s maak roept de moeder - Do you play also? Dat kan ik natuurlijk niet op me laten zitten, en twee minuten later heb ik mijn zwembroek aan en met een grote sprong roep ik in volle vlucht - I play too - en probeer een zo groot mogelijke plons te maken. You have one chance only to make a first impression.
Het waterpolo is erg leuk - maar ook behoorlijk vermoeiend - en na een kwartiertje is het spel voorbij.
De volleybal-moeder blijkt te wonen en werken in Athene. Ze is hier een weekje op vakantie bij familie die hier woont. Ze vertelt dat Athene tijdens de Corona-lockdown een verlaten stad leek. Meestal werkte ze thuis, maar soms moest ze naar kantoor - en had dan een officieel formulier bij zich waar ze toestemming kreeg om buiten te zijn. Op elke straathoek - bij wijze van spreken - stond een politie agent die moest controleren of je wel op straat zou mogen zijn. De autorit naar haar werk duurt normaal 45 minuten, nu deed ze het in een kwartier - en dan stopte ze ook nog bij een lege kruising als haar stoplicht op rood stond.
De rest van de middag zijn we aan het zwemmen, suppen, lezen en spelletjes doen.
Om de feestvreugde compleet te maken - willen we sterretjes aansteken (u weet wel: handvuurwerk). We hebben ooit voor de jaarwisseling van 2018 naar 2019 een stellage gekocht bestaande uit sterretjes die tezamen het woord “2019” vormen. Tot grote verontwaardiging va Maaike Grytsje hebben we die nog nooit afgestoken - er was elke keer wel een domme reden om het niet af te steken. Maar daar steekt ze nu een stokje voor - de sterretjes zullen en moeten vandaag in de fik!
Op een geschikt plekje op de kade probeert Sjouke Lute de sterretjes met lucifer aan te krijgen. Dat blijkt nog best lastig - het waait en de lucifers blazen uit voor de sterretjes branden. Zijn ze soms over datum en doen ze het niet meer?
Maar dan - na een stuk of tien pogingen - krijgen we ze aan met twee lucifers tegelijk op een zo luw mogelijk plekje. En dan brandt 2019 - het is voor ons een gloedvol jaar geweest.
Reactie plaatsen
Reacties