Het is vandaag 31 december. Graag kijk ik nog even terug op het afgelopen jaar.
In november 2018 hadden we een wild idee om een tijd te gaan zeilen, een vaag plan. In december hadden we een boot bekeken, mooi schip, maar niet geschikt voor onze tocht. In januari 2019 zijn we serieus gaan zoeken. Eind februari stonden alle lichten op groen - onderwijs voor de kinderen was geregeld, ons huis kon verhuurd worden, de financiën voor de tocht waren op orde, en er was een geschikt schip wat binnen het budget past. De conclusie: we gaan het doen. Wat toen nog een sprong in het diepe was is nu een fijne herinnering geworden.
Begin maart waren we de eigenaar van een Bavaria 46 Cruiser, een schip wat alles te bieden had wat nodig was voor een tocht van een jaar. Daarna volgde een hectische tijd met heel veel organiseren. Aanschaf van uitrusting. De spullen met een lange levertijd als eerste.
Het idee om een website te maken was geboren. Maaike Grytsje maakte de vorm en deed de styling. Uiteindelijk heb ik de meeste blogs geschreven, ben erachter gekomen dat dat toch wel heel erg leuk is. Ook als niemand dit leest is het voor mezelf een soort dagboek wat me de hele reis weer laat beleven.
Daarna de boot overvaren van Zeeland naar Friesland. Drie dagen met Gerrit en Herman - deze dagen leven voort als onze Dieselmotor (Gerrit) en de automatische piloot (de vaste hand van Herman). Veel geluk hadden we met de wind - in een dag van Stellendam, voor Rotterdam, Scheveningen en Noordwijk langs naar IJmuiden en direct door naar Amsterdam om in de avondschemering aan te komen in Enkhuizen, waar we verwelkomd werden door Tiny met haar karakteristieke charme.
Daarna een paar oefentochtjes met de kinderen - rondjes over het IJsselmeer via Lemmer en of Stavoren. Hoe gaat dat met aanleggen, met schutten in sluizen, zeilen hijsen, zeilen trimmen, eten koken als het schip scheef ligt? We hebben het gaandeweg geleerd. Harde wind hebben we ook al een keer gehad, en een probleem met de genua die niet meer wilde inrollen bij windkracht 5 op het IJsselmeer bij Lemmer. Hoe we het klaargespeeld hebben weet ik niet meer, maar uiteindelijk hebben we het als gezamenlijke bemanning opgelost.
Dan de zwerm van naar schatting tienduizend muggen die we eens van Lemmer naar Enkhuizen in ons zeil kregen - ineens waren ze daar en we konden ze maar niet kwijt raken, ze vliegen sneller dan wij kunnen varen - 500 meter voor de haven van Enkhuizen waren ze plotseling weer verdwenen, degenen die we in de zeilen hadden ingerold daargelaten.In Barcelona, toen we de zeilen eraf gehaald hebben, kwam ik nog veel dode muggen tegen - al die tijd heeft de wind en het weer ze er niet af gekregen - taaie rakkers.
17 Juli was het zover. Vertrek uit Heeg, vlaggetjes over het hele schip, en een kleine tocht met een zachte bries over Heegermeer en Fluessen naar Stavoren. Waardig afscheid van Friesland.
Wat zouden we gaan beleven? Zouden de golven op zee echt zo hoog zijn? Krijgen we storm en onweer? Waar zitten er dolfijnen? Wat gaan we allemaal meemaken? Is het dit allemaal waard?
We wisten het niet, maar vol goede moed gingen we onderweg.
Op slecht weer hoefden we niet lang te wachten. De tocht van Enkhuizen naar Amsterdam begon bewolkt, werd al gauw grimmig, met aan de wind kracht 5 en steile golven. En in de richting van Marken zeilen, met de wind pal op de kop met windkracht 6 terwijl een koufront langstrok dat plensbuien liet vallen. Het IJsselmeer zeer donker, Lelystad lijkt dichterbij dan Almere - dat is niet goed, we drijven wel erg ver af - de hele bemanning schuilt voor de plensbui in de salon, maar iemand moet wel uitkijken, en dat is de schipper die behoorlijk nat zichzelf wat moed inpraat oer hoe leuk het allemaal gaat zijn dit jaar. Naast het Paard van Marken trekken we het niet meer, wind is toegenomen tot kracht 7 en de plensbui lijkt nu een moesson.
Dan de gereefde zeilen maar helemaal inrollen en op de motor verder. Die slaat gelukkig direct aan, en dat zal hij het hele jaar doen - zeer betrouwbaar, elke keer. Dat is een hele geruststelling.
Bij Durgerdam breekt de zon door en met strakblauwe hemel varen we door Amsterdam - zo is slecht en mooi weer heel dicht bij elkaar. Nu weet ik dat Marken het slechtste weer van onze hele tocht tot nu toe is geweest. Een koufront bij Burriana met kortdurend windkracht 8 was geen probleem meer - de hele crew bleef ontspannen aan dek.
Bijzonder dit jaar waren de ontmoetingen met de mensen in de havens - zeevolk, met ieder en eigen verhaal.
De Duitser, die na 40 keer charteren toch maar een eigen schip had gekocht.
Een sterrenkoppel uit Zuid Afrika en Nederland met de mooie verbouwde vissersboot - ze hebben het plan om via IJsland en Canada naar Japan te varen.
De Segelrebellen, die met mensen met kanker op zee gaan zeilen, zeilen voor de gezondheid.
Nederlandse stellen die met een catamaran langs de kusten varen op zoek naar rust en ruimte.
De eenzame Fransman die een racejacht had ontworpen en gebouwd een jaar of twintig geleden - en dat nu groot onderhoud nodig had in Spanje. Op mijn opmerking dat het lekker weer was zei hij "A few miles further south and you will be sweating your ass off".
De Deense familie met een grote rode boot die de wereld willen rondzeilen - maar al op de Ierse zee te kampen kregen met windkracht 10 en daarom eerst even moesten bijkomen in Frankrijk.
De English Gentlemen boot in Lagos, die mij uitnodigden voor een glas whiskey - een door de jaren heen ontstaan vriendenclub wat een hechte ploeg is geworden die dit keer in vijf dagen van Portsmouth naar Lagos was gezeild.
De Duitse familie van de Walter die met de ARC groepszeiltocht van de Canarische Eilanden de Atlantische Oceaan wilden oversteken naar Santa Lucia - we hebben dierbare momenten beleefd in Ria de Arousa en Lagos.
De Fransman met een Schoener - type ruwe bolster blanke pit - die voor een architect en eigenaar van de schoener het schip even moet overvaren naar Lanzarote - maar onderweg te maken krijgt met uitvallende motor (in de woeste golven van Portugal) en elektrische problemen - zijn ogen stralen levenslust en overwinning - zijn wilde haren en baard vertellen de rest van het verhaal.
De gepensioneerde Nederlander in Lagos die op zijn prachtige schip woont maar met zijn 82 jaren en brozer wordende gezondheid het kalm aan doet.
De Belgische familie die avontuur wilden beleven - 10 jaar geleden stelde hij aan haar voor om alles te verkopen en te gaan zeilen. Zij lachte hem uit: "Je kunt niet eens zeilen". Nu zijn ze tien jaar verder, kan hij wel zeilen, en varen ze met twee dochters (8 en 6) op de Middellandse Zee.
De Spaanse Havenmeesters van Viveiro, Muros en Almerimar - die om totaal verschillende redenen - allen een grote indruk op me hebben gemaakt.
Het gesprek in Gibraltar over de Flower of Life, naar aanleiding van een oorbel met die vorm. Van Drunvalo Melchizedek had ze nog niet gehoord, maar zou ze zeker gaan lezen.
De gezellige wijn-avond met een Zweeds gepensioneerd echtpaar dat hun schip steeds verder zeilt - begonnen in Luleå (noordelijkste deel van de Oostzee) en nu in drie seizoenen tot Gibraltar gekomen. Het eerste seizoen was voor het traject Luleå - Stockholm
De Engelsman die genoeg had van buffelen in de offshore olie wereld en nu een oceaanracer had gekocht (minder gewicht dan onze boot, 3 keer zoveel zeil, en een beweegbare kiel van 5 meter diep) - helaas mocht hij niet meedoen met de ARC, zijn schip was veel te snel.
De borrel op het achterdek bij twee Westerschelde loodsen - die mij even aan de tand voelden of ik wel goed genoeg voorbereid was op zeilen op stromend water in de wilde zee rond de Kanaaleilanden.
Een Engelsman op Guernsey, die mij vroeg hoe ik die dag bij windkracht 5 -6 door de woeste wateren van de Kanaaleilanden was gevaren. Of ik mij soms had later verleiden een van de kortere routes te nemen (waar de door de sterke stroming brekende golven zeer wild zijn)? Nee, ik was helmaal buitenom gevaren, 10 mijl langer, maar in "normale" golven. Zijn antwoord "Very wise, my son. I once tried the Alderney Race and all the lights from the ceiling came down due to the waves. It took me three months to repair."
Drie Spaans sprekende dames, uit Chili, Venezuela en de Dominicaanse Republiek - die in Barcelona waren gaan studeren en daar waren gebleven.
De Portugees met een karakteristiek Noors schip uit Bergen, Noorwegen. Bleek een halve Noor te zijn waar ik goed mee praten kon.
De Chinese dame in Cherbourg, die eigenlijk helemaal niet van zeilen houdt, maar haar man die wel gek van zeilen is niet alleen wil laten gaan.
De oude Franse dame in Toulon die een antropologische studie doet van de mensen op Corsica.
De oude Portugese dame in Baiona die in het water gevallen was - gelukkig zagen wij haar in een verder verlaten haven - en konden we haar uit het water redden.
Het stel uit Groningen dat woont op een stalen Colin Archer en al een paar jaar onderweg is. Het schip is vernoemd naar een grootmoeder, zodat die haar goedkeuring aan die gevaarlijke zeilerij wel moest verlenen (al was het destijds niet van harte).
De havenmeester van Seixal, met warm kloppend hart voor de houten schepen van weleer, die mij de geschiedenis vertelde van kabeljauw handel in Lissabon.
Deze ontmoetingen waren allemaal toevallig, maar gaven dit jaar kleur en diepgang.
Wat zal 2020 gaan brengen? Nieuwe kusten, nieuwe ontmoetingen. We zijn een hechter gezin en een goede crew geworden, en kijken daarom met vertrouwen tegemoet naar het nieuwe jaar.
Maar nu eerst een lekkere oliebol, gebakken door Sjouke Lute, Lucas en Frederik.
Gelukkig Nieuwjaar!
Edwin
Reactie plaatsen
Reacties