Ithaca, Kefallinia en Zakynthos

Gepubliceerd op 3 augustus 2021 om 16:27

Van de haven by Frikes op Ithaca gaan we op 25 juli 2021 om de noord, tussen Ithaca en het naastgelegen Kefallinia door naar de haven van Eufemia (Kefallinia). Onderweg zien we veel luxe motor schepen, die voor anker liggen in dit relatief beschutte vaarwater.

Geheel tegen de normale gang van zaken in staat er een zuidenwind in de Stenon Ithaca, zodat we moeten laveren naar Eufemia.

In Eufemia raak ik aan de praat met een winkelier die Grieks orthodoxe muziek in zijn winkel draait. Ik vraag naar zijn motivatie, en hij antwoord dat het hem rust geeft en in harmonie brengt. Hij heeft ooit een klooster bezocht, ten zuidoosten van Thessaloniki en is daar deze muziek gaan waarderen.

 

Vanuit Eufemia ging de reis verder zuidwaarts naar Zakynthos, waar we met een halfwinds rak bij windkracht 5 probleemloos aankwamen. We zeilden eerst langs de kust, vlakbij het hotel van Aukje, Frederik, Lucas en Naomi hun vakantie doorbrengen. Ze zwaaiden naar ons vanaf het strand.

 

Het ligt weer vertrouwd voor anker net buiten de haven van Zakynthos, vorig jaar deden we dat ook (zie de reeks blogs “De lange reis naar Griekenland”).

Een dag later lichten we het anker en varen de Bleu Magenta naar de plek waar de familie van der Wolk zagen. We pikken ze op met de Minimagenta, eerst Lucas en Naomi. Lucas heeft de dagen afgestreept tot deze ontmoeting en heeft verschrikkelijk veel zin om aan boord te komen. Ook Naomi popelt van verlangen. Aan boord krijgt Lucas een veiligheid instructie van “niffo” Sjouke Lute, en Naomi van haar nichtje Maaike Grytsje.

 

Dan worden ook Aukje en Frederik van het strand geplukt en overgevaren en is het gezelschap compleet. We zeilen een paar mijl en gaan dan voor anker bij Zakynthos om te ankeren en te zwemmen. 

Aan de giek maken we een zwaaitouw, zodat je net als Tarzan aan een liaan met een grote boog in het water kunt plonsen. Lucas en Naomi vinden het geweldig!

Dan varen we de haven van Zakynthos en en liggen naast mega jachten aan een drukke kade. In het restaurant “Jarden of Taste” krijgen we nog een reservering voor het diner Dit is een sfeervol restaurant met een bijzondere eigenaresse tevens chef kok. Ze is steeds aan het experimenteren met nieuwe maaltijden die uitblinken door verfijndheid, harmonie, subtiliteit en creativiteit. Het is een feest om hier te mogen eten!

 

In de haven van Zakynthos ligt ook een oranje geverfd jacht met op de boeg een afbeelding van de Levensbloem en de naam Utopia. Het blijken circusartiesten / muzikanten die een droom willen waar maken en zeilend reizen en onderweg wat verdienen door op te treden.  

 

Een dag later bezoeken we het vier-sterren spetter paradijs van het vakantie park waar Van der Wolk familie onder een strakblauwe hemel verblijft. Tegen betaling van een zwemkaartje mogen we hier de hele dag meegenieten van de glijbanen, de zwembaden. Favoriet bij mij is de grote bak water die je hier op je hoofd kunt laten uitstorten, elke paar minuten. Het overvloedige ll 

 

Een dag later zeilen we laverend naar Porto Agios Nikolaus, aan de noordoostkant van Zakynthos. Het laatste stuk is met een straffe wind, waar surfers en catamaran zeilers met veel plezier gebruik van maken. Deze harde wind blijkt een kaap-effect te zijn, door de vorm van Zakynthos, en de hoge bergen van het wat noordelijker gelegen Kefallinia, versnelt de wind van zee hier aanzienlijk, en blijft ook lang in de nacht doorwaaien.

Dmitris blijkt op de kade van Agios Nikolaus de locale "personality" te zijn. Hij helpt in functie van havenmeester met aanleggen, verschaft elektriciteit (mits je een reservering maakt in het restaurant van zijn zuster), kan diesel naar je schip brengen, is houder van een benzine pomp station en overdag is hij kapitein voor dagtochten van boottochten voor betalende passagiers. Aan het einde van de avond klaagde hij wel dat dit alles hem wat moe maakt, begrijpelijk. In het hoogseizoen moeten ze hier hun slag slaan.

 

Een dag later komt de Van der Wolk familie weer aan boord, gearriveerd in een huurauto. We doen een rubberboot safari naar de Blue Caves, een complex van in de rotsen uitgeholde grotten. Je kunt er met een klein bootje onderdoor en in varen, en dat doen we met veel plezier. Prachtig!

 

 

In de middag zwemmen we nog heerlijk bij de kade van Agios Nikolaus, waar je met een grote plons in het diepe en heldere water kunt springen. Met duikbril is de bodem op ongeveer 8 meter diep goed te zien. De familie van der Wolk vertrekt weer en rijd op weg naar huis nog langs Shipwreck bay, waar wij een dag later heen varen.

 

Dit is een scheepswrak, van een vrachtschip wat ooit bij een vliegende storm gestrand is op een zeer idyllische plek tussen hoge rotswanden. De kapitein en de bemanning van dat schip zullen het wel vreselijk vinden, maar nu is dit een toeristische trekpleister van jewelste. Het wrak is alleen vanaf zee te benaderen, vanaf de wal zijn de rotswanden veel te steil.

Als we aankomen liggen we een korte tijd als enige zijacht voor anker. Een dik uur later ligt de baai vol met meest motorboten volgeladen met toeristen die een uurtje op het strand gaan om het wrak te bekijken.

 

We varen de baai weer uit en gaan verder zuidwaards om Zakynthos heen, passeren de zuidwest kaap (Kaap Keri).

Verder varend komen we noordoostelijker een diepe baai in (de baai van Keri).

 

Hier is het heel mooi ankeren. Ongeveer 20 zeiljachten kiezen ervoor om vlak bij elkaar voor anker te gaan, nabij de ondiepe haven van Keri. Zouden schippers ook kudde dieren zijn, dat ze zo dicht bij elkaar ankeren?

 

Wij gaan zowat een kilometer verder oostelijk voor anker en liggen helemaal alleen. Dat geeft ons de mogelijkheid te zwemmen zonder de zwembroek nat te maken.

Na een heerlijk rustige nacht gaan Marttje en Edwin bootschappen doen in Keri, met de rubberboot. We vinden een plekje om aan te meren in het ondiepe haventje waar volop kelp-gras op de zeebodem groeit. Ook hier hangt een plezierige en ongedwongen vakantie sfeer. 

 

Met verse proviand aan boord varen we door de baai naar het oosten. Dit gebied is een natuurgebied waar schildpadden op bepaalde stranden hun eieren leggen. Veel is hier verboden, vissen, ankeren, hard varen. Wij houden ons keurig aan de regels maar zien met lede ogen aan hoe veel kleine motorbootjes met veel paardenkrachten door de baai heen scheuren. 

 

Toch zien we in 24 uur tijd nog twee grote schildpadden rond deze baai. Ten oosten van de baai van Keri kunnen we zeil zetten en gaat het eventjes heel lekker, met 5.5 knopen noordwaarts. Verder op zee valt de wind grotendeels weg en gaan we mat ongeveer 2 knopen richting Killini, een vissershaven, tevens veerboothaven, ten westen van Patras op de Peloponnesos. 

 

Hier vinden we met moeit een plekje, maar dan liggen we mooi aan de kade. Er is ook elektra, maar hoe sluit je dit aan. Ik ga naar het havenkantoor en bemachtig na omslachtige formaliteiten een elektra kaart. Het is wel jammer dat de elektra paal waar we op willen aansluiten het niet doet. Na veel gehannes, blijkt dat er een Griek verderop in de haven wel zijn elektra met ons wil delen. Via een lang snoer met een grote haspel, is er plaats voor vier 220 Volt stekkers, waar wij er één van mogen.

 

De Griekse man van rond de zestig spreekt uitstekend engels en blijkt een civiele ingenieur die belast is met onderhoudswerkzaamheden aan een stuwdam in de buurt van Killini. Zijn naam is Anastasopoulos en woont een paar uur rijden verderop en kiest er daarom voor op zijn jacht te verblijven gedurende de maanden van de werkzaamheden. Zijn zoon vergezeld hem. 

Ik bedank beiden voor de genereuze geste en schenk ze Weduwe Jouwstra Beerenburg in een Friesche romer (“Fugeltje”) en bespreek de diverse verschillen tussen Ouzo en Beerenburg. Dan raken we aan de praat over zeilen. De Griek blijkt de Nederlandse jachtontwerper Van der Stadt te kennen, wat vrij opmerkelijk is. Van der Stadt heeft in de jaren vijftig en zestig flink wat goede innovaties in de zeilsport doorgevoerd, waaronder het zogenaamde vrij hangende balansroer in combinatie met een diepe en smalle vin-kiel. Tegenwoordig heeft vrijwel elk zeiljacht dit type roer, omdat je er sneller mee gaat en hoger aan de wind mee komt.

 

De Griek blijkt zelf op een Van der Stadt te zeilen, wat verklaart waarom hij deze naam kent. Dan is er nog de kwestie van een timmerman in Haarlem, ene Jan van den Bosch of Jan in den Bos, die vroeger bevriend met de heer Anastopoulos was maar wiens telefoon nummer niet meer bekend is. Mocht een lezer van deze blog de bewuste (oud-) timmerman kunnen achterhalen dan kan het contact hersteld worden (telefoon nummer van Anastopoulos is bij mij bekend).

 

Het is aangenaam converseren, maar na één Beerenburg vinden ze het wel genoeg. “Strange taste, but very good” luid hun eindoordeel. Kortom, Beerenburg is heel wat anders dan Ouzo, sa is’t mar krekt.

 

In Killini kan de wasmachine weer draaien. Ondertussen helpen we een Frans jacht waar een senior opvarende met hartklachten naar het ziekenhuis moet. Samen met echtgenote en volwassen zoon gaan ze met ambulance weg, hierbij de schippersvrouw met twee jonge kinderen achterlatend. De steiger-dienst van de Bleu Magenta is weer paraat en we helpen haar aan water, elektra, en voorkomen een ruzie met een heetgebakerde, motorrijdende Duitse zeiler die het nodige heeft aan te merken op hoe het Franse jacht heeft aangelegd naast zijn nogal verwaarloosde jacht. Als ik ter bemiddeling probeer uit te leggen dat dit jacht in nood is en een opvarende met ambulance is afgevoerd heeft de dolle Duitser daar geen oren voor. Hij scheurt weg op zijn motor, is nog geen 3 minuten aan boord geweest. Ik vrees dat hij stampij wil gaan maken en met de politie terug komt, maar die vrees blijkt ongegrond.

 

Als dank voor alle hulp krijgen we van de Française een fles lekkere witte wijn uit de Provence streek waar ze wonen. Als zoon en moeder laat op de avond weer in de haven komen lijkt de toestand van de vader stabiel, maar verder onderzoek is nodig, en hij blijft ter observatie in het ziekenhuis. Zeer jammer dat dit je op een vakantie overkomt. We wensen Guy het allerbeste.

 

Na twee nachten Killini is de was weer helemaal gedaan, proviant aangevuld en hebben we genoten van Giros. Het stadje heeft een stille wijk met mooie huizen wat verder op de heuvel waar veel mooie bloemen de tuinen sieren.


Reactie plaatsen

Reacties

Er zijn geen reacties geplaatst.